Jezus przychodzi, aby nas Sobą nakarmić

            W dzisiejszej Ewangelii Jezus przebywa na górze w okolicach Jeziora Galilejskiego. Jego obecność działa na ludzi jak magnes. Wśród tłumów, które do Niego przychodzą są chromi, ułomni, niewidomi i wielu innych nękanych różnymi chorobami. Niektórzy zapewne nie mieli sił, aby przyjść samodzielnie. Znaleźli jednak przyjaciół, którzy pomogli im spotkać się z Jezusem i doświadczyć uzdrowienia.

            Skutkiem cudów było zdumienie i uwielbienie Boga. Każde autentyczne doświadczenie spotkania z Jezusem budzi zachwyt i radość w sercu. Człowiek pragnie, aby to spotkanie nigdy się nie skończyło. Nie bez przyczyny przysłowie mówi, że szczęśliwi czasu nie mierzą. Tłumy z Ewangelii zdają się tracić rachubę czasu. Ewangelista Mateusz utrwalił słowa Jezusa skierowane do uczniów: „Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze”. I wówczas następuje kolejny cud. Jezus „wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom”. Rozmnożeniu chleba i ryb towarzyszą gesty – dziękczynienie, łamanie, rozdawanie – znane nam z Mszy świętej. Cudowne nakarmienie tłumów zapowiadało Wieczernik.    Od tamtych wydarzeń minęły wieki, a Jezus wciąż dostrzega potrzeby ludzi. Widzi On dalej i głębiej niż człowiek. Sam bowiem stał się Pokarmem, aby zaspokoić nasz głód miłości i pokoju. Adwent jest czasem rozbudzania tęsknoty za Panem, który przyjdzie u kresu czasów, a jednocześnie radością spotkania z Nim w liturgii i człowieku potrzebującym pomocy.

Ks. Janusz Chyła

2 grudnia – bł. Rafała Chylińskiego, prezbitera

Melchior Chyliński urodził się 6 stycznia 1694 roku we wsi Wysoczka ( woj. poznańskie) w rodzinie szlacheckiej. Ukończył szkołę parafialną, a następnie kolegium humanistyczne jezuitów w Poznaniu, założone przez ks. Jakuba Wujka, autora polskiego przekładu Biblii. Następnie zaciągnął się do wojska i został komendantem. Po trzech latach opuścił wojsko, wstępując do franciszkanów konwentualnych w Krakowie i przyjmując imię zakonne Rafał. Święcenia kapłańskie przyjął w 1717 roku. Życie ascetyczne łączył z pracą misyjną. Najdłużej pracował w Łagiewnikach k. Łodzi i w Krakowie. Z zapałem głosił kazania i prowadził katechizację, był dobrym spowiednikiem. Szerzył apostolstwo miłości i miłosierdzie wśród biednych, cierpiących. Ponad wszystko przedkładał miłość do Boga. Powtarzał często : Miłujmy Pana, wychwalajmy Pana zawsze, nigdy go nie obrażajmy”.

Zmarł 2 grudnia 1741 roku w Łagiewnikach k. Łodzi. Został beatyfikowany przez św. Jana Pawła II 9 czerwca 1991 roku w Warszawie.

Anna Tusznio